"Μετά το χωρισμό μου απέκτησα καινούργιο σύντροφο. Σκέφτομαι να φέρω αυτό τον άνθρωπο να ζήσει μαζί μας, μαζί με το παιδί μου. Μήπως δεν είναι σωστό;"

 
 Όταν κάποιος χωρίσει και ζει μόνος μαζί με το παιδί του, έχει φυσικά κάθε δικαίωμα να αποκτήσει καινούργιο σύντροφο, κάτι που είναι σημαντικό και για την ψυχολογία του παιδιού, γιατί είναι καλό να ξέρει ότι η ζωή μας αποκτά νόημα, χαρά και ικανοποίηση μέσα από τη γνωριμία ενός άλλου ανθρώπου. Η απόφαση όμως να φέρουμε αυτό τον άνθρωπο στο σπίτι, όταν μάλιστα υπάρχει ο πατέρας του παιδιού, ο οποίος ζει κάπου αλλού, χρειάζεται πάρα πολλή σκέψη. Είναι καλό, πρώτα απ' όλα, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα τόσο με τον καινούργιο μας σύντροφο όσο και με το παιδί, όσον αφορά τον ερχομό αυτού του ανθρώπου στο σπίτι.  Έτσι, πρέπει να εξηγήσουμε στο σύντροφό μας ότι μπαίνοντας στο σπίτι και ζώντας μαζί με το παιδί δε θα έχει το ρόλο του πατέρα. Εφόσον μάλιστα ζει ο πατέρας του παιδιού, πρέπει να ενισχύουμε συνεχώς τη σχέση του παιδιού με τον πατέρα για την καλύτερη ταυτότητα ρόλου με το πατρικό πρότυπο. Ο καινούργιος σύντροφος θα πρέπει να λάβει ξεκάθαρα το μήνυμα ότι δε θα παρεμβαίνει στη ζωή του παιδιού, δε θα αναπτύξει σχέσεις κριτικής διάθεσης, δε θα προσπαθήσει να θέσει τους δικούς του όρους στη διαπαιδαγώγησή του, αλλά θα θα έχει μια σταθερή και καλή φιλική σχέση μαζί του, χωρίς να κρίνει , να παρεμβαίνει ή να καθοδηγεί το παιδί, το οποίο οφείλει να έχει άμεση σχέση και επικοινωνία με τον πατέρα του.
  Αν έχει πεθάνει ο πατέρας του παιδιού, τότε είναι καλό να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε σ' αυτό τον άνθρωπο τον πατρικό ρόλο και είναι σημαντικό ο σύντροφός μας να αναπτύξει μια σταθερή σχέση επιρροής στην ψυχή του παιδιού. Αν μάλιστα τεθεί θέμα να αποκτήσουμε και άλλο παιδί, η απάντηση θα πρέπει να είναι θετική, εφόσον βέβαια το επιθυμούμε και εμείς. Το παιδί μας δε θα θορυβηθεί με το καινούργιο αδερφάκι. Οφείλουμε λοιπόν, αυτό τον άνθρωπο να τον ενισχύσουμε θετικά στο παιδί, ως καινούργιο πατέρα, ενώ με τον ερχομό και ενός άλλου παιδιού ενισχύεται ακόμη περισσότερο η οικογένεια.

  Αυτά όλα, βέβαια, προϋποθέτουν ότι θα έχουμε εκτιμήσει σωστά προηγουμένως αυτό τον άνθρωπο, θα έχουμε βεβαιωθεί ότι είναι ένας άνθρωπος ποιοτικός, σταθερός και θετικός. Γιατί πολλές φορές τέτοιες επιλογές, μετα το πρώτο διάστημα του ενθουσιασμού, κρύβουν πολλές δυσκολίες. Και ένας καινούργιος άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας και στη ζωή του παιδιού μας μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα και να φέρει εντάσεις και συγκρούσεις, προκαλώντας αντιπαράθεση ανάμεσα στη μητέρα και στο παιδί, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κακό κλίμα, που μπορεί να οδηγήσει το παιδί σε κατάθλιψη ή ακόμα και σε απόπειρα αυτοκτονίας. (ΑΣΚΗΤΗΣ, 2006 : 173-174-175)


Βιβλιογραφία :
DR ΑΣΚΗΤΗΣ Ε. ΘΑΝΟΣ (2006), Γονείς και Παιδί, Εκδ.ΛΙΒΑΝΗ, ΑΘΗΝΑ

Υπάρχουν τρόποι παρέμβασης στην εξέλιξη της ομοφυλοφιλίας του παιδιού;

  Οι γονείς, γενικά, πρέπει να ενισχύουν την εικόνα της ταυτότητας του φύλου και να βοηθήσουν το παιδί να συνειδητοποιήσει τα βιολογικά και τα ανατομικά κριτήρια του φύλου του, που εξελίσσεται. Ο γονιός πρέπει να παρεμβαίνει πάντα θετικά, ενισχύοντας την ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού-κυρίως ο ομόφυλος γονιός, με διάφορες δεοντολογικές προσεγγίσεις που οδηγούν το παιδί στη συνειδητοποίηση του φύλου του και στην ταύτιση μαζί του. Ανάλογο ρόλο μπορεί να έχει και ο γονιός του αντίθετου φύλου : δηλαδή και η μητέρα μπορεί να ενισχύει το γιο της και ο πατέρας την κόρη του, ακόμη και με εκδηλώσεις θαυμασμού. Είναι θετικό να θαυμάζει ο πατέρας την κόρη και να της δείχνει ότι είναι περήφανος που είναι πατέρας της, που είναι όμορφη και εξελίσσεται σε γυναίκα, και αντίστοιχα η μητέρα προς το γιο της να δείχνει την περηφάνια της και να καμαρώνει για το γοητευτικό αγόρι της που μεταμορφώνεται σε άντρα. Αυτές οι παρεμβάσεις, μαζί με κοινωνικές συμπεριφορές, όπως είναι τα παιχνίδια και η συγκρότηση ομάδων του ιδιου φύλου, είναι τα μικρά βήματα για την ανάπτυξη αυτής της συνειδητοποίησης.

  Ωστόσο, ούτε αυτά είναι ικανά να σταματήσουν την εξέλιξη της ομοφυλοφιλίας, που σε μεγάλο ποσοστό φαίνεται να έχει στοιχεία ενδογένειας ή γενετικού υλικού (έμφυτα) ή στοιχεία που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε και να τα αναστείλουμε μέσα στο περιβάλλον επιρροής του παιδιού. Είναι η δική μας συμπεριφορά που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, προκειμένου να ενισχύσουμε την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού προς το φύλο του και την ταυτότητά του και να τονίσουμε και να τονώσουμε τον ετεροφυλοφιλικό σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ίσως επικρατέστερο επιβαρυντικό μοντέλο γονιών που ενισχύει την ομοφυλοφιλία του αγοριού είναι η έντονη μητρική υπερπροστασία με ενδυναμωμένη τη μητρική φιγούρα και η αδύναμη, ανύπαρκτη και πολλές φορές "καπελωμένη" πατρική φιγούρα, που παίζει καθαρά δευτερεύοντα ρόλο. Αυτή η εξέλιξη των γονεϊκών κακών προτύπων αποτελεί ισχυρή απόδειξη της σύγχυσης του αγοριού που δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον πατέρα, ο οποίος σε αρκετές περιπτώσεις δεν εκφράζει το ισχυρό ανδρικό πρότυπο. (ΑΣΚΗΤΗΣ, 2006: 157-158)


Βιβλιογραφία :
DR ΑΣΚΗΤΗΣ Ε. ΘΑΝΟΣ (2006), Γονείς και Παιδί, Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, ΑΘΗΝΑ

Κατανοούμε...Μαθαίνουμε από τα παιδιά

 Η κυριότερη μορφή της στήριξης είναι η κατανόηση των παιδιών, η ικανότητα να τα αποδεχόμαστε και να καταλαβαίνουμε τις εκδηλώσεις και την πρόοδό τους. Οι έντονες και οι οικείες εμπειρίες που αποκτούν οι γονείς από την ανάπτυξη του παιδιού τους και η από κοινού βίωση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει το παιδί συναισθηματικά, κοινωνικά και νοητικά τον κόσμο που το περιβάλλει μπορεί να συγκριθούν με ένα ταξίδι, το οποίο οδηγεί σε ανακαλύψεις και το οποίο ώρα με την ώρα και ημέρα με την ημέρα προσφέρει νέα βιώματα.
  Για τους γονείς είναι σημαντική η ψυχική ετοιμότητα να ζουν με τα παιδιά τους και να πάνε μαζί στο ανιχνευτικό ταξίδι. Οι γονείς πρέπει, όπως συνήθως συναποφασίζουν και ρυθμίζουν λεπτομερώς τα του τρόπου της ζωής τους, να θεωρούν τις υποχρεώσεις και τις θετικές εμπειρίες με τα παιδιά τους ως κάτι το κοινό μεταξύ τους.
  Το να αποδεχόμαστε και να κατανοούμε τα παιδιά, είναι μέρος της συντροφικότητας και της βασικής εμπειρίας που μπορούν να αποκτήσουν οι γονείς από τα παιδιά. Η εμπειρία αυτή, όπως όλες οι εμπειρίες που αποκτώνται από επιτυχή επικοινωνία, μπορεί να πλουτίσει την ύπαρξή μας και να αποτελέσει ένα σημαντικό μέρος του εαυτού μας. Οι ενήλικες μπορούν να έχουν το ίδιο όφελος από το δούναι και λαβείν με τα παιδιά και από τις εμπειρίες τους απ' αυτά, όπως και τα παιδιά από τους γονείς τους, ένα όφελος, μια διάσταση ζωής, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν άλλες φιλίες ή άλλες κοινωνικές σχέσεις. "Μόνο από τα παιδιά μαθαίνουμε κάτι για τα παιδια. Η κατανόηση του εαυτού μας φθίνει πάρα πολύ, όταν χάσουμε την επαφή μας με την παιδική ηλικία" (Laing 1980, s.11). "Φθίνει" δε σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να προτιμήσει άλλες ανθρώπινες εμπειρίες διαφορετικές από εκείνες που αποκτά από τη σχέση του με τα παιδιά. Σημαίνει μόνο ότι η σχέση αυτή δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη και ότι δεν μπορεί, λόγω της ιδιαιτερότητάς της, να αντικατασταθεί από κάποια άλλη σχέση. (Flitner, 1998 :72-73)

Βιβλιογραφία :
FLITNER ANDREAS (1998), Αυταρχική ή Φιλελεύθερη Αγωγή; ,μτφ.Ι. ΧΡΙΣΤΙΑΣ, Εκδ.τυπωθήτω ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΡΔΑΝΟΣ, ΑΘΗΝΑ

Γονείς-Παιδιά μια ισχυρή σχέση

  Ο γονικός ρόλος είναι καθοριστικός κατα τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, γιατί την περίοδο αυτη τίθενται τα θεμέλια της προσωπικότητάς του και δημιουργούνται οι προυποθέσεις για τη μελλοντική, εξελικτική του πορεία. Το παιδί αναπτύσσει την ικανότητα να επικοινωνεί κυρίως μέσα στον πυρήνα της οικογένειάς του. Η εξελικτική του πορεία εξαρτάται από τα στοιχεία που κληρονόμησε από τους γονείς του, από τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα μεγαλώσει, δηλαδή από τη διαπαιδαγώγησή του, καθώς και από ενδεχόμενα περιβαλλοντικά ή άλλου είδους προβλήματα που θα αντιμετωπίσει. Έτσι, η διασφάλιση σταθερής οικογενειακής ατμόσφαιρας είναι πολύ σημαντική, γιατί αποτελεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα αναπτυχθεί και θα γνωρίσει τον κόσμο γύρω του.

  Από τη στιγμή της γέννησης, οι γονείς πρέπει να φροντίσουν να θέσουν τις βάσεις για τη φυσιολογική εξέλιξη του παιδιού τους, ικανοποιώντας τις σωματικές αλλά και συναισθηματικές ανάγκες του. Ειδικά για τις τελευταίες, πρέπει να αναφέρουμε ότι συχνά παραβλέπονται από ορισμένους γονείς, οι οποίοι μάλιστα πιστεύουν ότι επιτελούν το έργο τους πολύ καλά αφού προσφέρουν στο παιδί πλουσιοπάροχα υλικά αγαθά, όπως για παράδειγμα, ρούχα, καλό φαγητό, παιχνίδια. Ωστόσο, οι συναισθηματικές ανάγκες είναι παρούσες από τη στιγμή της γέννησης. Το βρέφος με το κλάμα του μας θυμίζει ότι θέλει να φάει ή μας δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Με αυτόν τον τρόπο, επιτυγχάνει την πρώτη επικοινωνία με το περιβάλλον του. Όσο περνά ο χρόνος, οι ανάγκες του διαφοροποιούνται. Επιζητά να το αναγνωρίζουν, να ανταποκρίνονται στην ανάγκη του για ανεξαρτησία, αυτοβουλία και δημιουργία. (Καππάτου, 1999 : 35-36)

  Κάτι που συχνά εμείς οι μεγάλοι ξεχνάμε είναι ότι τα παιδιά έχουν από νωρίς τα μάτια τους στραμμένα πάνω μας, παρατηρούν τα πάντα και τους εντυπώνεται. Κατα συνέπεια, αποτελούμε παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά, κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε. Να μην ξαφνιαζόμαστε, λοιπόν, αν είναι επιθετικά, ειρωνικά ή τρυφερά, στην περίπτωση που κι εμείς είμαστε έτσι. Είναι ανώφελο να τα προτρέπουμε να φέρονται με ευγένεια ή ειλικρίνεια αν εμείς, άθελά μας, δεν κάνουμε το ίδιο μέσα στην οικογένεια.
  Επειδή το παιδί συχνά δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, επιλέγει να τα εκδηλώνει με τη συμπεριφορά του. Πίσω από τις δυσκολίες στον ύπνο, στη διατροφή, στο σχολείο, πίσω από την επιθετικότητα, το ψέμα, την κλοπή κρύβεται ίσως μια πρόκληση από την πλευρά του παιδιού για να το προσέξουμε και να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντί του. Η σωστή ενημέρωση και η ωριμότητά μας θα βοηθήσουν να μεταφράσουμε τα μηνύματα του παιδού, αλλά και να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά μαζί του. (Καππάτου, 1999 : 38)


Βιβιογραφία:
Καππάτου Αλεξάνδρα (1999), Γνωρίστε το παιδί σας, Εκδ.: ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ  ΚΑΙΡΟΙ, Βούλα.

  
 

Η Επίδραση Της Τηλεόρασης Στα Παιδιά

• Το Παιδί που βρίσκεται στην ανάπτυξη, έχει ανάγκη να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τα άτομα που το περιβάλλουν, ώστε να καταλάβει τον εαυτό του. Η τηλεόραση όμως περιορίζει αυτές τις ευκαιρίες.
• Το παιδί έχει ανάγκη να αναπτύξει την ικανότητα της αυτοδιάθεσης, ώστε να φτάσει στην ανεξαρτησία. Η τηλεόραση, αντίθετα, διαιωνίζει την εξάρτηση.
• Το παιδί έχει ανάγκη να αποκτήσει βασικές τεχνικές επικοινωνίας- να μάθει να διαβάζει, να γράφει, να εκφράζεται με σαφήνεια - για να λειτουργήσει ως κοινωνικό ον. Η τηλεόραση δεν απαιτεί καμια λεκτική συμμετοχή από μέρους του παιδιού, παρα μόνο παθητική δεκτικότητα. 
• Το παιδί έχει ανάγκη να ανακαλύψει τη δύναμή του και την αδυναμία του, ώστε να νιώσει αργότερα, ως ενήλικος, πληρότητα τοσο στην εργασία όσο και στην ψυχαγωγία. Η τηλεόραση δεν το οδηγεί σε τέτοιες ανακαλύψεις.
• Η ανάγκη του παιδιού για φαντασία ικανοποιείται πολύ περισσότερο μέσα από τις δικές του παιδικές δραστηριότητες.
• Η ανάγκη για διανοητικά ερεθίσματα βρίσκει την πλήρωσή της όταν το παιδί έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται, να αγγίζει, να φτιάχνει μόνο του τα διάφορα αντικείμενα, και όχι όταν παρακολουθεί παθητικά άλλους να τα φτιάχνουν. 

 

• Τέλος, θα πρέπει να υπολογίσουμε και την ανάγκη του παιδιού να μάθει να ζει μέσα στην οικογένεια ως ενεργό και υπεύθυνο μέλος της, με την ανάλογη δηλαδή συμπεριφορά, για να γίνει με τη σειρά του μια μέρα σωστός γονιός. Αυτά τα μαθήματα "διδάσκονται" μόνο με τη δική του συμμετοχή στη ζωή της οικογένειας και με τις δικές του καθημερινές εμπειρίες ως μέλος της. (Αργυροπούλου-Λέντζου, 2010 : 142-143)

 

 Βιβλιογραφία :
ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΕΝΤΖΟΥ ΣΤΑΜΑΤΙΑ (2010), ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΓΟΝΕΙΣ, ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ ! (Έχουμε πολλά να σας πούμε...) ,Αθήνα ,Εκδ.: ΣΑΒΒΑΛΑΣ

Μήπως το παιδί μας είναι πολύ μικρό;

  Σε ποιά ηλικία μπορεί το παιδί μου ν' αρχίσει να χαίρεται το τραγούδι;
Η απάντηση είναι απλή : εννιά μήνες πριν γεννηθεί! Γιατροί και ψυχολόγοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα σε ποια χρονική στιγμή αρχίζει το έμβρυο μες στην κοιλιά της μητέρας του να έχει ακουστικές εντυπώσεις από ψυχικά βιώματα, τα οποία να εμφανίζονται και μετα τη γέννησή του (π.χ. με την μορφή των ονείρων). Και πράγματι υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι χτύποι της καρδιάς της μητέρας και η φωνή της εμφανίζονται σε συνδυασμό με κάποιο αίσθημα προστατευτικής αγάπης. Το αργότερο τους τελευταίους τρεις μήνες της εγκυμοσύνης το έμβρυο αντιδρά με κινήσεις του σε εξωτερικά ερεθίσματα. Οι παλμοί που προέρχονται από τους μουσικούς φθόγγους του τραγουδιού μεταφέρονται μέσω του σκελετικού  συστήματος και των αιμοφόρων αγγείων στο παιδί.
  Όποιος διαλέγει μουσική για να ηρεμήσει, να περιορίσει την ανησυχία του, που έχει ανάγκη περισυλλογής, αυτός θα ψάξει για μουσικά κομμάτια με 72 έως 76 κτύπους το λεπτό. Όχι μόνο γιατί η καρδιά μας χτυπάει σ' αυτόν τον ρυθμό, αλλά και γιατί η καρδιά της μητέρας χτυπούσε έτσι και γιατί επίσης -χωρίς να το ξέρουμε- θυμόμαστε το διάστημα πριν από τη γέννησή μας.

  Είναι πολύ δύσκολο να προσκομίσει κανείς ακριβείς επιστημονικές αποδείξεις. "Έρευνες", όπως τις εννοούν οι επιστήμονες των φυσικών επιστημών, αποκλείονται εκ των προτέρων. Υπάρχουν, όμως, και χωρίς τέτοιες "αποδείξεις", αρκετές ενδείξεις ότι για μας τους ανθρώπους η ακοή είναι ένα πολύ πρώιμο μέσον επαφής με τον κόσμο και ότι η κλίση μας προς το "άκουσμα", τη μουσική, αρχίζει πριν γεννηθούμε.

  Το παιδί μας λοιπόν ποτέ δεν είναι πολύ μικρό για ν' αρχίσει μουσική. Ακόμα και όταν δείχνει να μην αντιδρά και πολύ πριν αρχίσει να τραγουδάει μαζί με άλλους, το τραγούδι μας και η μουσική μας έχουν επίδραση επάνω του, δίνοντας και σε μας τη δυνατότητα να διδάξουμε την αγάπη προς τη μουσική. (REGNER, 1988: 57-58)



Βιβλιογραφία :

•     Regner Hermann (1988), Ας μάθουμε να αγαπάμε τη μουσική, μτφρ. :Κων/νος Σαρρόπουλος, Εκδ. για την Ελλάδα DIAN BOOKS