"Η μουσική δεν μιλάει για πράγματα αλλά για την ευδαιμονία ή τον πόνο της ψυχής". Έτσι έγραψε κάποτε ο Σοπενχάουερ. Το ωραίο δεν είναι πάντα νόστιμο, το άδολο, το πάντα αξιαγάπητο, το θετικό, το ευχάριστο.
Το ωραίο μπορεί να είναι και δυσάρεστο, ακόμα και ενοχλητικό. Το ωραίο μπορεί να είναι και φοβερό. Η μαθήτευση, λοιπόν, του ατόμου στην ευαισθησία της τέχνης δεν είναι καλοπέραση γιατί διδάσκει (η τέχνη) να συγκινούμαστε από την ευτυχία και τον πόνο σαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε ότι μόνο ο "συνολικός άνθρωπος" (ο ολιστικός) έχει πιθανότητες επιβίωσης, ο άνθρωπος που μπορεί να συγκεράζει τη σκέψη, την αίσθηση και τη δράση.
Η έλλειψη ανθρώπινης συναισθηματικής αντήχησης κάνει τον κόσμο μας κρύο και ακατοίκητο.
Η μουσική δεν είναι καμιά μαγική ουσία, αλλά ένα μέσο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι εκφράζονται ολοκληρωτικά και όπου η καρδιά, τα χέρια και το κεφάλι ασκούνται στη συνέργια. (Regner, 1988 : 19).
Βιβλιογραφία :
- Regner Hermann (1988), Ας μάθουμε να αγαπάμε τη μουσική, μτφ.Κων/νος Σαρρόπουλος. Εκδ.για την Ελλάδα DIAN BOOKS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου