Μια ομάδα παιδιών κάθεται κυκλικά στο έδαφος. Όλα έχουν ένα κρουστό στα χέρια τους. Εννοείται ότι δεν το κρατάνε μόνο αλλά παίζουν κιόλας και μάλιστα πολύ δυνατά. Ο δάσκαλος κάνει αποτρεπτικές χειρονομίες, γίνεται σιωπή. Πρώτος κανόνας: όχι όλοι μαζί, αλλά ένας ένας. Τα παιδιά ψάχνουν να βρούν τη λύση. Ύστερα από λίγες ή πολλές δοκιμές και ανάλογα με την ηλικία και την κοινωνική τους πείρα τα παιδιά βρίσκουν μια εφαρμόσιμη λύση.
Για παράδειγμα: ένα παιδί αρχίζει, παίζει για λίγο, μετά παίζει ο διπλανός του, μετά κυκλικά, ο επόμενος. Ένας δεύτερος κανόνας του παιχνιδιού θεσπίζεται: μόνο ένας τόνος θα ακούγεται. Και τώρα ένας τρίτος: στο ρυθμό του τικ τακ ενός ρολογιού θα εναλάσσεται κυκλικά η σειρά των κτύπων. Στη συνέχεια, ένα μικρό ρολόι σιγοχτυπάει σε γρήγορους ρυθμούς. Τότε μπορούν οι προσεχτικοί συμπαίχτες να ακούσουν: Τώρα είναι η σειρά σου!
Τα παιχνίδια αυτά, όπου τα παιδιά ασκούνται να δρουν και να αντιδρούν και όπου περιορίζεται η χρήση της ομιλίας που κυριαρχεί στο σχολείο και στη ζωή, προάγουν με τον τρόπο τους είδη συμπεριφοράς που είναι σημαντικά για μας τους ανθρώπους. Μαθαίνουμε να συντονίζουμε τις ενέργειές μας με την ομάδα των συμπαικτών, μαθαίνουμε την προσαρμογή. Διαρκεί αρκετό καιρό έως ότου εδραιωθεί το συναίσθημα της συμφωνίας μας. Χρειαζόμαστε πολλές επιτυχίες και επιβεβαιώσεις έως ότου πάνω στην αγκυλωμένη φιλαυτία μεγαλώσει το αίσθημα της γνώσης. Ύστερα από αρκετές ασκήσεις η ένταση η οποία συνοδεύει την επιθυμία για τελειοποίηση, υποχωρεί.
Μαθαίνουμε όμως επίσης να επιβάλλουμε το δικό μας ρυθμό, να μην μας μπερδεύουν οι άλλες φωνές, προς τις οποίες συντονιζόμαστε ύστερα από την αποκατάσταση ενός αισθήματος αυτοπεποίθησης, χωρίς να εγκαταλείψουμε τη δική μας συμβολή.
Για τα παιδιά είναι αρχικά μια αξεπέραστη δυσκολία η τάση να κρατάνε ένα όργανο στα χέρια και να μη θέλουν να παίζουν αμέσως και συνεχώς. Το να είσαι "μέσα σε κάτι" είναι ευκολότερο από το να περιμένεις να μπεις. Το να κάνεις μια παύση και να περιμένεις τη σειρά σου να μπεις, θέλει εξάσκηση. Δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς πόσο ωφέλιμη είναι, εν γένει για την ανθρώπινη συμβίωση, αυτη η διαπαιδαγώγηση.
Παίζοντας μουσική μαθαίνουμε και ασκούμε τον έλεγχο των κινήσεων δια των αισθήσεων επ' ωφελεία, αλλά όχι μόνον, της μουσικής δημιουργίας. Κυρίως στα παιδιά και τους εφήβους, όπου οι αναλογίες μήκους, όγκου και δύναμης μεταξύ των μελών του σώματος τους συνεχώς μεταβάλλονται, η μουσική άσκηση έχει μεγάλη σημασία.
Η ψυχοκινητική άσκηση ευνοεί την κοινωνικοποίηση, τη δράση και την αντίδραση στα ερεθίσματα της ζωής και μπορεί να συμβάλλει στην ευδιαθεσία και την ασφάλεια του ατόμου.
(Regner, 1988 : 11-14)
Βιβλιογραφία:
Regner Hermann (1988), "Ας μάθουμε να αγαπάμε τη μουσική", Γερμανικός τίτλος: Musik Lieben lernen, Εκδότης: SCHOTT, Μτφρ.: Κων/νος Σαρρόπουλος, Εκδότης για την Ελλάδα: DIAN BOOKS, Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου